Deel 2 - Mantelzorgers in het licht

Mantelzorgers: we kunnen niet zonder ze. Partners, ouders, kinderen, buren; mensen die zorgen voor iemand van wie ze houden. Het werk wat zij doen is vaak onzichtbaar, daar willen wij verandering in brengen. Daarom zetten wij mantelzorgers in het licht. Ricardo en Marja zijn allebei mantelzorger en vertellen openhartig hoe zij dit ervaren. In het laatste deel van dit tweeluik spreken we Ricardo en zijn opa, meneer Wildenberg.

Ricardo (30) is sinds een paar jaar mantelzorger van zijn opa, meneer Wildenberg. Hij is opgegroeid bij zijn opa en oma: “Opa is als een vader voor mij. Dat is hier ben opgegroeid is niet vanzelfsprekend. Niet zoals het hoort. Maar ik ben hier niks tekort gekomen. Daarom vind ik het vanzelfsprekend dat ik er voor opa ben, nu hij mijn hulp nodig heeft.”

Oma’s kindje

Voor mijn oma gold precies hetzelfde, maar zij is helaas dit jaar overleden. Vlak voor corona kreeg ze een ontsteking in haar been, waardoor ze plots niet meer kon lopen. Ze kwam op bed te liggen. Dat dit tijdens corona speelde was voor haar de nekslag voor haar gezondheid. De ontsteking werd chronisch, daarna kreeg ze ook nog borstkanker. Haar situatie bleef maar erger worden, in die tijd hielp ik haar met uit bed komen, naar het toilet gaan, douchen en verzorgende dingen. Eten koken. Ook dat vond ik niet meer dan normaal. Zij heeft haar leven lang voor mij gezorgd. Ze kookte voor me, waste voor me. Ik ging voor technische dingen naar mijn opa, maar voor al het andere naar haar, Wat dat betreft ben ik een oma’s kindje.

"Dat ik hier ben opgegroeid is niet vanzelfsprekend"

Geen moeite, wel veel tijd

Ze moest om de paar maanden naar het ziekenhuis. Ik woonde toen al op mezelf, dus ik was er vooral te vinden in de avond. Eerst werken. Na het werk sporten om mijn hoofd leeg te maken, daarna naar huis om te helpen waar het kan. Dan was daarna de batterij wel echt leeg. Maar ik ben blij dat ik het heb kunnen doen. Mijn oma was gelukkig positief ingesteld en had op een gegeven moment een breiclubje gevonden op Facebook. Daar belde of facetimede ze elke dag mee. We dachten dat alles goed was, maar een jaar later bleek de kanker toch uitgezaaid. Het laatste jaar van haar leven was zwaar.

Vroeg naar bed

Ik ging niet met een gerust gevoel naar huis. Toen oma een keer was gevallen sliep ik wekenlang slecht. Je kunt een speld horen vallen en dan veer je al op. Dat is wat stress en zorgen met je doen. Als resultaat lag ik op vrijdagavond vaak al om 20.00 uur op bed. Best vroeg voor iemand van nog geen 30.

Medicatie tellen

Voor opa hoefde ik destijds nog niet veel te doen. Hij kon alle fysieke dingen zelf, zoals het huishouden. Pas later kreeg opa dementie. Toen werd het wel erg lastig: opa vergeetachtig, oma ernstig ziek.

"Mentaal ben ik reëel, maar het is wel knalhard"

Je moet ook voor jezelf blijven zorgen, daarom heb ik toen oma overleed wat tijd voor mezelf genomen. Mentaal ben ik reëel, maar het is wel knalhard. Voor opa zijn het vooral kleine dingen die ik doe: pakt ie zijn medicijnen wel? Ik tel altijd wat er is en aan het einde van de dag check ik wat er op is. Ook maak ik eten voor hem en mijn vriendin. Voor mij maakt het echt niets uit of ik nou voor twee of drie mensen kook. Ik heb de keuze gemaakt dat ik zo veel mogelijk wil doen voor mijn ouders.

Kleinzoon uit duizenden

Meneer Wildenberg vindt Ricardo een kleinzoon uit duizenden: “Hij heeft veel gedaan hoor. Ik ben blij dat hij er voor me is. Ik blijf zo actief mogelijk, dat wel. Wat ik zelf kan doen, doe ik. En als Ricardo even wat minder kan doen, pak ik het zelf op waar het kan.”

* Dit artikel is in december 2023 gepubliceerd in de Actief Actueel, ons klantenmagazine.