

Column: Douze Points voor Jurre
Volgende week staat Joost Klein in Malmö met zijn monsterhit Europapa. Het lied is geïnspireerd op iets wat zijn overleden vader ooit tegen hem zei: “De wereld heeft geen grenzen. Grenzen zijn bedacht door mensen, dus kun jij de wereld ook bedenken.”
Bij Actief Zorg proberen wij onze ‘wereld’ ook te bedenken. Wij doen dat vooral door grenzen weg te halen. Grenzen in de vorm van regels, wetten en schotten. Ook wel de systeemwereld genoemd. Ik zeg daarmee niet dat wij geen regels hebben, maar wel dat ik soms een broertje dood heb aan het rigide gebruik ervan.
Een voorbeeld: je komt bij een klant thuis en hebt twee uur de tijd om een flinke lijst aan schoonmaaktaken af te werken. Maar: mevrouw zit graag bij het raam om naar de vogels te kijken en laat dat raam nu net hartstikke vies zijn. Vanuit onze visie mogen medewerkers de ruimte voelen om op zo’n moment te besluiten: ik skip tien minuten van het lijstje om dat raam schoon te maken. Want dáár wordt mevrouw gelukkig van. Sterker nog: we moedigen het aan. Dat is Geluk Dichtbij.
Maar helaas is het lastiger geworden om die ruimte te voelen. Dat is begrijpelijk; er zijn veel bezuinigingen in de zorg en medewerkers moeten steeds meer doen in steeds minder tijd. Bovendien zijn er in sommige gemeenten pittige gesprekken gaande over ‘wat doen we nog wel, wat doen we niet meer?’ Dat maakt het niet makkelijk om vast te houden aan onze visie.
Dit kwam sterk naar voren toen wij een tijdje terug een video publiceerden van onze Thuisondersteuner Jurre. In deze video laat Jurre precies zien waar wij voor staan. Hij vertelt over de speciale band die hij heeft met zijn klant en de levenslessen die hij van haar leert. Zijn verhaal laat zien waarom het werk zo veel meer is dan poetsen. Je ziet zijn klant opfleuren, je ziet ze samen werken en piano spelen. Kortom: je ziet verbinding.
Bij een aantal medewerkers is deze video in het verkeerde keelgat geschoten. Wat zij zagen: Jurre die meehelpt in de tuin, Jurre die de ramen zeemt van de buitenkant en Jurre die met mevrouw piano speelt. Handelingen waarvan tijdens die pittige gesprekken wordt gezegd: dit kan écht niet meer. Dit voelen zij dusdanig sterk, dat de hele boodschap van de video niet meer tot hen komt. De boodschap waar het júist om draait.
Ik vroeg me af wat hier gebeurt. Ik denk dat hier twee belangen conflicteren, namelijk het uitdragen van onze visie die gericht is op de leefwereld, tegenover de steeds meer eisende systeemwereld. Dat vind ik zo ontzettend jammer, want ik denk dat conflicterende belangen ook naast elkaar kunnen bestaan. Juist deze video laat dat zien.
Ik hoop dan ook dat iedereen blijft werken zoals Jurre. Met de systeemwereld in je achterhoofd, de leefwereld van de klant tegemoet. Want hoe veel regels en beperkingen er ook zijn, jij bent degene die altijd het verschil kan blijven maken. Die 1 of 2 uur dat je bij iemand thuis bent, ben jij degene die kan doen wat nodig is. Want jij bent op dat moment ook de enige die wéét wat nodig is.
Voeg een flinke scheut van jezelf én een vleugje Joost Klein toe aan je werkdag en dan krijg je wat mij betreft: Douze Points!
Klik hier om de video van Jurre te bekijken.