Column: Wat doe jij eigenlijk met kerst?

Mijn moeder is onlangs overleden. Ze is 97 jaar geworden. Een verdrietige gebeurtenis, maar een respectabele leeftijd. Ik heb samen met mijn dochter de uitvaart voorbereid; zij werkt in de uitvaartbranche en kan dit ontzettend goed. Ik ben dankbaar dat we dit samen konden doen. 

Op de dag van de afscheidsdienst arriveerde mijn vader met een taxibusje, in gezelschap van Wim. Wim is een medebewoner van het verzorgingshuis. Hij was gek op mijn moeder en altijd bij haar in de buurt. Omdat hij wat vitaler is dan mijn ouders, hielp hij hen vaak met mantelzorgtaken. Hij zorgde stiekem best veel voor hen. Ook tijdens de uitvaart was hij mijn vaders steun en toeverlaat. 

Tijdens de dienst zat hij tussen mij en mijn vader in. Als mijn vader even wilde staan, wilde Wim meteen helpen. Hij moest ook steeds huilen. Zijn aanwezigheid was veel mensen opgevallen. Collega’s en familie vroegen zich hardop af: wie was die man? Waarom zat hij op de eerste rij? Ik realiseerde me dat niet iedereen het begreep: Wim is geen familie, maar hoort er wel bij.

Altijd als ik op bezoek ging bij mijn ouders, dan kreeg ik eerst een knuffel van Wim. Daarna liep ik pas naar mijn vader toe.  Wij houden allemaal van Wim. Mijn broers plagen hem met Feijenoord of nemen hem mee om te gaan biljarten. Op een natuurlijke manier is hij onderdeel geworden van de familie. Voor ons heel normaal. Maar pas tijdens de uitvaart merkte ik dat het misschien niet voor iedereen geldt.

Dit zette me aan het denken. Ik ben me er bewust van dat wij – mijn man en ik – graag nieuwe mensen in ons leven verwelkomen. Dat doen we vooral als we iemand leuk vinden, maar ook omdat we weten dat niet iedereen een fijne familie om zich heen heeft. Vooral in december ben ik hiermee bezig. Wilma was geloof ik ooit de eerste persoon die wij met kerst uitnodigde. Zij was vrijwilliger in het ziekenhuis waar ik werkte. Ik wist dat zij geen kinderen had en weinig familie. Dus ik vroeg haar: Zeg Wilma, wat doe jij eigenlijk met kerst? Niet omdat ze eenzaam overkwam, maar vooral omdat ik haar zo’n leuk mens vond. Ze kon ook enorm genieten van lekker eten. Het leek me gezellig als ze erbij zou zijn. Inmiddels is ze overleden, maar wij hebben met haar hele gezellige dagen gehad. Ook de kinderen vonden het fantastisch. Het geeft een nieuwe dynamiek aan zo’n etentje.

Zo hebben we ook Nadine aan tafel gehad. Die lag in scheiding. Of een vriendin van mijn dochter. Die heeft geen ouders die voor haar zorgen. Toen de moeder van een vriendin van mijn dochter was overleden, hebben we een zak cadeautjes voor de deur gezet. We zoeken graag naar manieren om mensen te verrassen. Het zijn vaak de mensen zonder opsmuk, die vind ik het leukst. Het heeft echt toegevoegde waarde om je hart open te zetten. Vooral in december. Er zijn zo veel mensen die heel leuk zijn, maar alleen. Deze mensen zijn niet zielig. Je hoeft niet verloren te zijn als je niet geborgen bent in een gezin. Maar misschien heb je wel gewoon zin in een leuke kerst.

Wim is ook niet eenzaam. Hij heeft een lieve zoon en dochter. Toch hoort hij ook bij onze familie. Het is niet altijd bloed wat verbindt. Wie weet nodigen we hem dit jaar wel uit. 

En jij? Wat doe jij eigenlijk met Kerst?