Column: “We willen helpen, maar we willen ook weten of je geen geld wegsluist”

In september zat ik - voor de zoveelste keer - in een moeilijk gesprek met een van onze stakeholders. Nog steeds over de tarieven, die voor ons nog steeds niet toereikend zijn. Mijn gesprekspartners geven niet mee. Sterker nog: als ik met een rekensom uitleg wat wij kwijt zijn aan het leveren van zorg, krijg ik als reactie: we zijn maar een klein deel van jullie omzet. Alsof dit rechtvaardigt dat het tarief niet kostendekkend is.

Als wij contact zoeken om het over de tarieven te hebben, worden we soms niet eens teruggebeld. Als organisatie met 26500 klanten en 5500 medewerkers zou je verwachten dat er op zijn minst geluisterd wordt. Maar als we die kans al krijgen, blijkt soms dat de wethouder in kwestie eigenlijk ook niet goed weet hoe het zit. Door al deze ervaringen voel ik me niet meer serieus genomen.

Soms lijkt er wat budget te zijn. Maar voor iedere extra euro moeten wij méér bijdragen, méér efficiëntie toepassen en méér tijd investeren. Het is als een rubberen muur: je onderneemt van alles, maar er komt niets terug. Het gaat in deze gevallen vaak om een eenmalig (subsidie)bedrag, bedoeld als investering voor innovatie en techniek. Logisch dat we zo’n bedrag moeten verantwoorden, maar de omvang van deze verantwoording is dusdanig groot, dat we daar tijd en energie in moeten stoppen die we juist zo hard nodig hebben om de zorg te veranderen. Vragen om zoveel verantwoording laat vooral zien: wij wantrouwen jou. Waar dat vandaan komt weet ik niet. De decisionmakers spreek ik niet. Het lijkt wel alsof zij zich niet bewust zijn van de crisis die eraan komt.

Onze ervaringen staan niet op zichzelf. Het is niet voor niks dat begin deze maand de noordelijke zorgorganisaties op het Malieveld stonden. In Brabant volgen wij nu hun voorbeeld. Want we zijn inmiddels 24/7 bezig met strijden voor fatsoenlijke tarieven. Tijd die we niet kunnen investeren in anders werken en innovatie. En daar staan wij niet alleen in.

Het wordt tijd dat iedereen zich bewust wordt van deze noodsituatie in de zorg. Vandaag laten de Brabantse zorgorganisaties van zich horen. Met een Brabantbreed ondertekend manifest protesteren de ouderenzorginstellingen tegen de bezuinigingen. Want ook met de op Prinsjesdag aangekondigde afzwakking dreigen wij volgend jaar nog steeds diep in de rode cijfers te duiken.

Iedere zorgorganisatie wil bezig zijn met het toekomstbestendiger maken van de zorg. Maar altijd op basis van een kostendekkend tarief. Want dat geeft ruimte om de ouderenzorg anders te organiseren. Alleen met genoeg tijd en ruimte kan goede ouderenzorg geboden blijven worden.
Geef ons tijd en ruimte, zodat we samen blijven instaan voor goede en betaalbare zorg, voor alle mensen die dat nodig hebben.